Subir ao máis alto


O sol abre camiño entre as nubes, greta as montañas cos seus longos brazos dourados. Amence e só podemos intuír que o valente glaciar do Adamello retrocede tras os cumes. A luz vai e volve nun caprichoso espectáculo de mil cores.

Buscamos a calma da natureza, a violencia da montaña, queremos subir ata o máis alto, bañarnos no lago glaciar. Espertarnos ante un mar de nubes, sentímonos en harmonía connosco mesmos. Buscamos seguir buscando, compartir ideas, falar de relixión e de política, queremos comunicarnos en linguas diferentes, sentir que chegamos ao límite, queremos acadar o cumio con todas as nosas forzas, xuntos, unidos, amigos, cansados... e chámannos tolos porque soñamos espertos con chegar máis alto, na intimidade desta inmensidade, a curvatura do horizonte, a neve perpetua sobre a montaña móvenos, o corpo esgotado non ten límites, non temos dúbidas razoables, todos os nosos problemas son a estas alturas delirantes.

Trátase de non perder a oportunidade de chegar máis lonxe, de empurrar máis forte, de subir máis alto, de sentir cada paso do camiño, cada raio de sol, cada pinga de auga, cada copo de neve, cada molécula dun mesmo que nos achega a nós mesmos... todo forma parte da viaxe e non só non é prescindible, senón que son as súas condicións.

Texto e fotografía: Parque Nacional do Adamello, norte de Italia. Agosto 2007.

Para Lydia, gracias.



Subir a lo más alto

El sol se abre paso entre las nubes, agrieta las montañas con sus largos brazos dorados. Amanece y solo podemos intuir que el valiente glaciar de Adamello retrocede tras las cumbres. La luz va y vuelve en un caprichoso espectáculo de mil colores.

Buscamos la calma de la naturaleza, la violencia de la montaña, queremos subir a lo más alto, bañarnos en el lago glaciar. Despertarnos ante un mar de nubes, sentirnos en armonía con nosotros mismos. Buscamos seguir buscando, compartir ideas, hablar de religión y de política, queremos comunicarnos en lenguas diferentes, sentir que hemos llegado al límite, queremos alcanzar la cima con todas nuestras fuerzas, juntos unidos, amigos, cansados … y nos llaman locos porque soñamos despiertos con llegar más alto, en la intimidad de esta inmensidad, la curvatura del horizonte, la nieve perpetua sobre la montaña nos mueve, el cuerpo agotado no tiene límites, no tenemos dudas razonables, todos nuestros problemas son a estas alturas delirantes.

Se trata de no perder la oportunidad de llegar más lejos, de empujar más fuerte, de subir más alto, de sentir cada paso del camino, cada rayo de sol, cada gota de agua, cada copo de nieve, cada molécula de uno mismo que nos acerca a nosotros mismos … todo forma parte del viaje y no solo no es prescindible, sino que son sus condiciones.

Texto y fotografía: Parque Nacional del Adamello, norte de Italia. Agosto 2007.

Para Lydia, gracias.