Historia da historia


A historia das cousas ten 1000 caras, hai quen pensa que é cruel cos vencidos, quen mantén que é xusta, quen a quere para engrandecer as súas patrias, pero todos reivindican a súa parte.

Na praza de Colón de Madrid ondea unha bandeira española de proporcións colosais. Tan grande é, que fai falta un furacán para facela ondear. Símbolo da hispanidade e profetas do que sería o imperio onde non se puña o sol, Colón, Pizarro e Hernán Cortés dan o seu nome a prazas e avenidas de toda a Iberia. Mentres, en Xénova, reclaman a italianidade de don Cristóbal, sabios e resabios da historia, da vida daquel que “din” descubriu o novo mundo.

No Mosteiro de Megistis Lavras, no Monte Athos, coñecín a un monxe que me dixo que o “fiambre” en cuestión era Grego. Da illa de “Ios”, de onde fuxiu a Italia debido á invasión otomana, e de alí chegou á corte de Isabel, a pedir cartos para as súas viaxes. En “Ios” hai aínda descendentes deses que se apelidan “Columbus”, asegurábame.

É máis, Gregoriou confesoume que os primeiros en chegar ao novo mundo foron os gregos, e que chegaron ao que despois sería “A Española”, hoxe Haití. E que se chama así polo nome dos primeiros visitantes, gregos, procedentes da illa de “Aitos!.

Esta nova versión dos feitos fíxome pensar nun amigo Salvadoreño que nunca fala de “descubridores”, senón de “conquistadores”. E é que reclama o recoñecemento histórico da hipótese máis crible: que todos os que alí estaban cando chegaron, os que din ser os primeiros, foron os xenuinamente descubridores.

Neste senso, é máis sensato apuntarse á tese escandinava, que expón sen bandeiras nin congresos internacionais as barcas coas que os vikingos chegaran xa facían moito tempo a Norteamérica, e volveron, e xa está. Supoño que ao seu regreso soamente dixeron, alí lonxe hai terra, pero xa ten donos, e donas.

E é que a historia con todo o seu peso cae sobre os vencidos. “¡Ai dos vencidos!”, dicía Xullo Cesar, noutra frase que seguramente a historia se atribuíu sen ser súa. E é que a historia da historia é distinta á verdade, e niso estamos, 500 anos despois, reinventando a historia, descubríndoa...

Ou será que non queremos máis que conquistala, aínda que con iso manchemos as nosas mans de sangue?

Texto: Agion Ouros, Grecia. Marzo 2010.
Fotografía: Librería Shakespeare and Company, Paris, Francia. Decembro 2009


Historia de la historia

La historia de las cosas tiene 1000 caras, hay quienes piensan que es cruel con los vencidos, quienes mantienen que es justa, quienes la quieren para engrandecer sus patrias, pero todos reivindican su parte.

En la plaza de Colón de Madrid ondea una bandera española de proporciones colosales. Tan grande es, que hace falta un huracán para hacerla ondear. Símbolo de la hispanidad y profetas de lo que sería el imperio donde no se ponía el sol, Colón, Pizarro y Hernán Cortés dan su nombre a plazas y avenidas de toda la Iberia. Mientras, en Génova, reclaman la italianidad de don Cristóbal, sabios y resabios de la historia, de la vida de aquel que “dicen” descubrió el nuevo mundo.

En el monasterio de Megistis Lavras, en el Monte Athos, conocí a un monje que me dijo que el “fiambre” en cuestión era Griego. De la isla de “Ios”, de donde tuvo que huir a Italia debido a la invasión otomana, y de allí llegó a la corte de Isabel, a pedir dinero para sus viajes. En “Ios” hay todavía descendientes de esos que se apellidan “Columbus”, me aseguraba.

Es más, Gregoriou me confesó que los primeros en haber llegado al nuevo mundo fueron los griegos, y que llegaron a lo que después sería “La Española”, hoy Haití. Y que se llama así por el nombre de los primeros visitantes, griegos, procedentes de la isla de “Aitos”.

Esta nueva versión de los hechos me hizo pensar en un amigo Salvadoreño que nunca habla de “descubridores”, sino de “conquistadores”. Y es que reclama el reconocimiento histórico de la hipótesis más creíble: que todos los que allí estaban cuando llegaron los que dicen ser los primeros, fueron los genuinamente descubridores.

En este sentido, es más sensato apuntarse a la tesis escandinava, que exponen sin banderas ni congresos internacionales las barcas con las que los vikingos habían llegado ya hacían mucho tiempo a Norteamérica, y volvieron, y ya está. Supongo que a su regreso solamente dijeron, allí lejos hay tierra, pero ya tiene dueños, y dueñas.

Y es que la historia con todo su peso cae sobre los vencidos. “¡Ay de los vencidos!”, decía Julio Cesar, en otra frase que seguramente la historia le atribuyó sin ser suya. Y es que la historia de la historia es distinta a la verdad, y en eso estamos, 500 años después, reinventando la historia, descubriéndola...

¿O será que no queremos más que conquistarla, aunque con ello manchemos nuestras manos de sangre?

Texto: Agion Oros, Grecia. Marzo 2010.
Fotografía: Librería Shakespeare and Company, Paris, Francia. Diciembre 2009