A praza vermella

A neve esborrállase, silenciosa, e non nos deixa escoitar o estrondo. Entre os flocos que caen no vaso escóitase por fin, as tropas aliadas bombardean Berlín. E parece que aínda foi onte cando todo pasou. Follas de papel que a neve molla nun praza de Tallin, a praza vermella por dicir. Un vaso de “höögvain” ben quente e a escribir. Que o inverno non chegou aínda pero por fin, a branca capa que todo o tapa esborrállase sobre a praza, a praza vermella, por dicir.

A noite caeu xa, pero é tan cedo que o meu corazón nin sequera se abrandou. A cidade está preciosa con esta luz tan especial. A xente fala en voz alta, coma sen querer calar, coma sen pausa. Alguén que vendía moedas vendeume en castelán, un anaco ao por menor. Nunha rúa perdida de Tallin por 3 euros merquei anaquiños de metal de antes de antonte.

A cara de Lenin incluso a estas altura pode sorprender, aquí non quedan grandes lembranzas daquel que sen querer, bautizou cidades e avenidas, museos e parques. Agora a súa estampa xace, e sobre os cimentos daquel pasado constrúese o actual estado. As torres brancas do castelo vírono vir e marchar, sobre o espazo máis basto xamais dominado, a cara daquela moeda pareceume unha curiosidade que merecía a miña atención. Na cruz, non hai máis ironía que a que queiramos buscar: sobre unha moeda, un comunista radical, a praza Vermella de Moscova, rebautizada do Capital.

Texto: Raekoja Plats, Tallin, Estonia. Decembro 2005
Fotografía: Sofia, Bulgaria. Marzo 2010



La plaza roja

La nieve se desploma, silenciosa, y no nos deja oír el estruendo. Entre los copos que caen en el vaso se escucha por fin, las tropas aliadas bombardean Berlín. Y parece que aún fue ayer cuando todo pasó. Hojas de papel que la nieve moja en un plaza de Tallin, la plaza roja por decir. Un vaso de “höögvain” bien caliente y a escribir. Que el invierno no ha llegado todavía pero por fin, la blanca capa que todo lo tapa se desploma sobre la plaza, la plaza roja, por decir.

La noche ha caído ya, pero es tan temprano que mi corazón ni siquiera se ha ablandado. La ciudad está preciosa con esta luz tan especial. La gente habla en voz alta, como sin querer callar, como sin pausa. Alguien que vendía monedas me vendió en español, un trozo al por menor. En una calle perdida de Tallin por 3 euros compré trocitos de metal de antes de antes de ayer.

La cara de Lenin incluso a estas altura puede sorprender, aquí no quedan grandes recuerdos de aquel que sin querer, bautizó ciudades y avenidas, museos y parques. Ahora su estampa yace, y sobre los cimientos de aquel pasado se construye el actual estado. Las torres blancas del castillo lo vieron venir e irse, sobre el espacio más basto jamás dominado, la cara de aquella moneda me pareció una curiosidad que merecía mi atención. En la cruz, no hay más ironía que la que queramos buscar: sobre una moneda, un comunista radical, la plaza Roja de Moscú, rebautizada del Capital.

Texto: Raekoja Plats, Tallin, Estonia. Diciembre 2005
Fotografía: Sofia, Bulgaria. Marzo 2010