París


Deixo eses ollos chorosos, deixo esas miradas perdidas, eses seres ausentes, rotos pola tolemia do asfalto. As almas das xentes que... que pululan por esa cidade insufrible, por ese metro miserable. Con ese aspecto, de perdidos, de “vagamundos” sen razóns razoables. Unha sen razón é esa forma de facernos tanto dano. De deixarnos abandonados á sorte, coma se fose a última vez que imos entrar nese carrusel sen sentido.

Aos novatos espéralles, a calor da soidade eterna dos trens do oeste. No nós esquecido xa non queda sitio para o común, senón para o propio, o privado. París non deixa sitio para os demais, nin para o aire dos pulmóns nin para o tempo de reflexionar.

París componse, dos marabillosos momentos nos que marchas desa cidade, máis morta que viva, máis amarga que triste, máis podrecida que sa.

Texto: Tren Paris - Rennes, Francia. Febreiro 2005
Fotografía: París desde o Sacre Coeur. Decembro 2009



París

Dejo esos ojos llorosos, dejo esas miradas perdidas, esos seres ausentes, rotos por la locura del asfalto. Las almas de las gentes que... que pululan por esa ciudad insufrible, por ese metro miserable. Con ese aspecto, de perdidos, de “vagamundos” sin razones razonables. Una sin razón es esa forma de hacernos tanto daño. De dejarnos abandonados a la suerte, como si fuera la última vez que vamos a entrar en ese tiovivo sin sentido.

A los novatos les espera, el calor de la soledad eterna de los trenes del oeste. En el nosotros olvidado ya no queda sitio para lo común, sino para lo propio, lo privado. París no deja sitio para los demás, ni para el aire de los pulmones ni para el tiempo de reflexionar.

París se compone, de los maravillosos momentos en los que te vas de esa ciudad, más muerta que viva, más amarga que triste, más podrida que sana.

Texto: Tren Paris – Rennes, Francia. Febrero 2005
Fotografía: París desde el Sacre Coeur. Diciembre 2009