Aos pés da montaña sagrada

Gústame tomar algo doce, especialmente logo dunha longa camiñada. Ao chegar a aquel enorme penedo o menos que podía agardar era que me tratasen como en casa. Estabámoslle agardando, díxome un home risoño que me prometeu algo para comer e de beber mentres entre nós apareceron dúas porta pechadas.

Aos 2 minutos regresou convidándome a uns anaquiños como de froita confitada, un anís e un gran vaso de auga. E ademais de ofrecerme todo aquilo tamén me agasallou conversa. Un suízo, con aspecto de oriental que leva vivindo aquí xa algúns anos. Estar lonxe da súa familia é o que peor leva, pero o asume con resignación, “chamábanme raro e tolo porque un día decidín vivir sen televisión, e sen microondas, e sen móbil” engadiu. Todo iso fíxose imprescindible para a xente, reflexiona, pero non o é, eu en cambio fixen a miña elección. Ademais, cada vez as relacións entre persoas son menos reais, con internet e toda esa tecnoloxía. Non temos límites, argumenta. O peor, confesou, é que todo isto non lles fai felices...

Aquel tipo resultaba ser un consumidor responsable, un activista do altermundismo: tiña a súa propia horta contoume, e co que traía a xente ás veces como agasallo tiña todo o que necesitaba. Coa súa familia en cambio, só falaba por carta. Os seus amigos, co tempo, esquecéronlle. Por carta porque o teléfono “non era recomendable”.

Nicolás pensa que o home é demasiado débil, e que en certas ocasións, a través do teléfono por exemplo, outra persoa pódeche facer dubidar, desconcentrarte da túa tarefa e da túa unión con Deus. Á súa nai íaa a ver a un mosteiro de mulleres que está máis de 150 km, aquí elas non poden entrar.

Nisto, Nicolás e eu non estabamos de acordo. Nicolás é un monxe ortodoxo do mosteiro de Simonos Petras pertencente aos vinte de Agion Ouros, a montaña sacra de Athos. Vive ao pé do mar, a 300 metros sobre un descomunal penedo. O tempo trouxo a este lugar a enerxía solar e o aire acondicionado. Todo o demais, quedou confiscado.

Confeso que teño a impresión de que a súa mocidade e feito de falar catro linguas foi o que nos fixo conectar. As conversas non son abundantes aquí arriba, sobre todo cos estranxeiros, cotizan á baixa. El en cambio parecía entusiasmado en traballar na “casa dos peregrinos”, atendendo aos visitantes, servindo todo o necesario para facerlle a un esbozar un suspiro e un amplo sorriso de agradecemento. Nicolás fíxome sentir moi preto e moi lonxe. Estabamos preto no fondo e nas antípodas nas formas, pero iso non importaba porque o anís e os sorrisos fixéronnos xa inesquecibles.

Texto e fotografía: Foto: Mosteiro de Simonos Petras - Territorio semiautónomo do monte Athos, Grecia. Febreiro 2010


A los pies de la montaña sagrada

Me gusta tomar algo dulce, especialmente después de una larga caminata. Al llegar a aquella enorme roca lo menos que me podía esperar era que me trataran como en casa. “Le estábamos esperando” me dijo un hombre risueño que me prometió algo de comer y de beber mientras entre nosotros aparecieron dos puerta cerradas.

A los 2 minutos regresó invitándome a unos taquitos como de fruta confitada, un anís y un gran vaso de agua. Y además de ofrecerme todo aquello también me regaló conversación. Un suizo, con aspecto de oriental que lleva viviendo aquí ya algunos años. Estar lejos de su familia es lo que peor lleva, pero lo asume con resignación, “a mi me llamaban raro y loco porque un día decidí vivir sin televisión, y sin microondas, y sin movil” añadió. Todo eso se ha hecho imprescindible para la gente, reflexiona, pero no lo es, yo en cambio he hecho mi elección. Además, cada vez las relaciones entre personas son menos reales, con internet y toda esa tecnología. No tenemos límites, argumenta. Lo peor, confesó, es que todo esto no les hace felices…

Aquél tipo resultaba ser un consumidor responsable, un activista del altermundismo: tenía su propia huerta me contó y con lo que traía la gente a veces como regalo tenía todo lo que necesitaba. Con su familia en cambio, solo hablaba por carta. Sus amigos, con el tiempo, le habían olvidado. Por carta porque el teléfono “no era recomendable”.

Nícolas piensa que el hombre es demasiado débil, y que en ciertas ocasiones, a través del teléfono por ejemplo, otra persona te puede hacer dudar, desconcentrarte de tu tarea y de tu unión con Dios. A su madre la iba a ver a un monasterio de mujeres que está más de 150 km, aquí ellas no pueden entrar.

En esto, Nícolas y yo no estábamos de acuerdo. Nícolas es un monje ortodoxo del monasterio de Simonos Petras perteneciente a los veinte de Agion Oros, la montaña sagrada de Athos. Vive al pie del mar, a 300 metros sobre un descomunal pedrusco. El tiempo ha traído a este lugar la energía solar y el aire acondicionado. Todo lo demás, ha quedado confiscado.

Confieso que tengo la impresión de que su juventud y el hecho de hablar cuatro lenguas es lo que nos hizo conectar. Las conversaciones no son abundantes aquí arriba, sobre todo con los extranjeros, cotizan a la baja. Él en cambio parecía entusiasmado en trabajar en la “casa de los peregrinos”, atendiendo a los visitantes, sirviendo todo lo necesario para hacerle a uno esbozar un suspiro y una amplia sonrisa de agradecimiento. Nícolas me hizo sentir muy cerca y muy lejos. Estábamos cerca en fondo y el las antípodas en las formas, pero eso no importaba porque el anís y las sonrisas nos habían hecho ya inolvidables.

Texto y fotografía: Foto: Monasterio de Simonos Petras – Territorio semiautónomo del monte Athos, Grecia. Febrero 2010